Efendimiz (s.a.v);
-“Ben nafile namaza dursaydım da, anam babam ya da ikisinden biri “Muhammed! Muhammed!” diye seslenseydi.
Ben de;
-“Efendim Annem! efendim Babam!” diye bilseydim..
Diye hüznünü dile getirmişti.
Düşünebiliyor musunuz, koskoca Kainatın Efendisi yer gök hizmetinde iken ancak yüreğindeki yara bir kez olsun “Annem” diyebilmek..
İşte bizler böyle bir dünyada “Anne” "Bana" nimeti ile nimetlendirildiğimizi bile fark edemiyoruz.
Dilese dağlar altın gümüş olup peşinden yürüyecek olan o kutlu peygamber “Anne” "Baba" kelimesi ile hasret gitti bu dünyadan..
Rabbim başta anne ve babalarımızın hakkını ödeye bilmeyi, onları memnun ederek ahiret yurduna gitmeyi bizlere nasip eylesin...
Selam ve dua ile Allah'a emanet olun değerli kardeşlerim benim...
